Lobpreis: Kay l’walhati, kay liwanag

1

Kay l’walhati, kay liwanag,
Bagong Herusalem banal;
Tahanan ng Diyos at tao,
Nobyang dalisay ni Kristo.

2

Luma’t Bagong Tipang banal,
Siyang bumubuo sa lunsod;
Tinayong tagapagmana,
Diyos sa kanila’y tumira.

3

Lunsod perpektong kwadrado,
Haba, l’wang, taas—pareho;
Walang kulang, walang labis.
Pawang wasto, walang lihis.

4

Lansanga’y gintong taganas,
Gayang kristal namamalas;
Tinukoy dibinong buhay,
Kalikasan kanyang taglay.

5

Perlas tanang doseng pinto,
Tukoy pagtubos ni Kristo;
Ma’silang-muli’t ’transporma,
Pasok sa saklaw ng Diyos nga.

6

Doseng pundasyon ng pader,
Pawang mahalagang bato;
Dumaan sa init, gipit,
Halaga ay napahigit.

7

Jaspeng pader malakristal,
L’walhati ng Diyos natanaw;
Sum’nag mal’walhating ilaw,
Bilang jaspe Siya’y lumitaw.

8

Pader nakapaghiwalay,
Sa di malinis, di banal,
Ginto, perlas, batong-hiyas,
Taglay ng lunsod na wagas.

9

Diyos at Kordero ang Templo!
Mukha’y makita ng tao;
Parati ang presensya Niya,
Sa Kanya’y laging sasamba.

10

Sa lunsod ang araw at buwan,
Pawang hindi na kailangan;
L’walhati ng Diyos ang ilaw,
Kordero’y ilawang tanglaw.

11

Sa trono ng Kordero’t Diyos,
Ilog ng buhay umagos;
Magkabilang pampang nito,
Puno ng buhay lumago.

12

Sinagisag buhay ng Diyos,
Umaagos, may panustos;
Dala’y awtoridad ng Diyos,
Habang sa lunsod umagos.

13

Kalikasan ngang dibino,
Ang lansangang purong ginto;
Ilog ay maiinuman,
Bunga’y may kasaganaan.

14

Bilang na dose’y gobyerno,
At walang-hanggang kumpleto;
Diyos at tao naihalo,
Produkto ng tres por kwatro.

15

Kadiliman, walang puwang,
Kamatayan ni sakit man;
Lumang bagay lumipas na,
Diyos at tao magkasama.

16

Lunsod may larawan ng Diyos,
Awtoridad Niya’y natalos;
Tinutupad ang layon Niya,
Mabigyang-kasiyahan Siya.

Kay l’walhati, kay liwanag