Tao’y di lang nabubuhay
1
|
Tao’y di lang nabubuhay Sa pagkain ng tinapay, Kundi sa Salita ng Diyos, Na siyang tunay nating buhay. |
2
|
Tayo ay mayr’ong katawan, Kaluluwa’t espiritu; ’Spiritu’y pinakaloob, Upang ang Diyos ay mahipo. |
3
|
Kailangan nga ng katawan, Ay pagkain na panlupa, Kailangan din ng ’spiritu Iyong Sarili, Iyong Salita. |
4
|
’Spiritu Ka’t Salita Mo, Naghayag sa Sarili Mo, Sarili Mo’y Espiritu, Sa ’spiritu ko’y matamo. |
5
|
Nang matanggap Iyong Salita, ’Di lang basahin ng mata, Ni sa isip maunawa, Bagkus ’spiritu’y gumana. |
6
|
Ang Salita ay kainin At tanggapin sa ’spiritu, Natanto ay idalangin Ensayuhin espiritu. |
7
|
Ang Salitang nasa isip Ay kaalamang pabigat, Nguni’t buhay at ’spiritu Kung sa ’spiritu nalapat. |
8
|
Tangi kung ang espiritu Ay tatanggap ng Salita, Salita Mo ay kakanin, Sa panloob mahipo Ka. |
9
|
Sa pagbasa ng Salita, Turuan Mong sanayin ko Aking ’spiritu, Pangino’n, Nang ako’y matustusan Mo. |
Delete Comment
Are you sure you want to delete this comment?